Tot hoever gaan we? Hoe hoog leggen we de lat of liever hoe hoog legt een ander die lat voor ons? Regelmatig moet ik op mijn tenen staan om in de buurt van de hoogte te komen.
Laatst las ik ergens: “Laat de verwachtingen van een ander niet jouw verplichtingen worden”. Heel mooi en ergens zo waar maar toch….
Neem nu de avondvierdaagse. Hartstikke leuk voor de kinderen maar voor een werkende ouder niet te doen. Ik hoef niet te gaan beschrijven in hoeveel bochten je je dient te wringen om je schatjes in de juiste outfit (lees schoolshirt), met gevulde buikjes, waterfles en gezonde snack op tijd op de verzamelplek (en ook: de juiste plek) te presenteren.
Volgens mijn protocol stamt de A4D uit de tijd dat moeders thuis zaten en vaders de kost verdienden. Ik viel dan ook helemaal steil achterover toen ik vanmorgen in een school-app (ook blogwaardig) las dat het een leuk idee is om alle kinderen iets met hun haar te laten doen. De hele school met gekke haren, wat een leuk idee. Ik ben nog net niet naar de directeur gestapt om hem zijn oren te wassen.
Nu kun je denken: ‘Ach kom op, de avondvierdaagse is 1x per jaar. Doe er dan niet zo moeilijk over’ maar dan moet ik je toch even in de rede vallen.
Zo heb ik meerdere keren per jaar de neiging mijn wenkbrauwen zo hoog op te trekken dat ze mijn haargrens raken. Traktaties voor de jarige, kinderfeestjes, surprises, paas/ kerstontbijt, snap je hem? En o ja de studiedagen. Op deze dagen schijn je met je kind naar een museum te moeten. Mijn ogen rollen soms uit mijn kassen. Is dat echt nodig?
Tuurlijk: de avondvierdaagse moet blijven. Alleen al om het feit dat er heel wat kinderen wel wat beweging kunnen gebruiken. Maar kan dat niet gewoon direct uit school? Extra boterham mee en hup wandelen maar! De laatste avond ietsje later zodat de werkende ouder gewoon na het werk langs de weg kan staan met een snoepketting (ja: 1).
Het is de hoogste tijd normale zaken eens onder de loep te nemen. Zo ook de gratis plastic strandbal bij het Kruidvat wanneer je 2 producten koopt. Wat moet ik met een plastic strandbal? Wanneer ik vriendelijk bedank, hoor ik de mevrouw achter me nog zeggen: ‘Maar hij is gratis hoor!’. Van de week ontving ik ongevraagd een natuurboek ingepakt in karton door de brievenbus. Nu ben ik inderdaad lid van die loterij maar ik vraag om een winnend lot en niet om een natuurboek dat inmiddels op de bodem van de blauwe kliko ligt.
Het lijkt mij gezien de situatie waarin we zitten geen gek idee om dit soort dingen af te schaffen. Tegen de werkende ouder zou ik willen zeggen: ‘Hou op met die gekkigheid. Voor mij hoef je het niet te doen.’ Mijn jongste zit in groep 8 maar ik hoop voor de jonge (aankomende) ouders dat zij wel voor verandering zorgen al is het alleen maar voor het gevoel dat je er niet alleen voor staat.
En jij? Wat mogen ze van jou wel afschaffen of veranderen?
