‘’Liever een luchtje voor iedereen, dan buikpijn voor mij alleen’’, zegt een goede vriend van mij altijd. En het is waar. Waarom zou je een scheet in hemelsnaam binnenhouden als het je dwars zit? Natuurlijk, het kan soms wat ongemakkelijk uitkomen en een kuchje om het verbergen kennen we allemaal (soms komt ie er dan alleen maar met meer vaart uit , oeps). Maar vanwaar het taboe? En dan al helemaal als je een vrouw bent.
Vroeger trok ik me wat aan van de uitspraak ‘Mooie meisjes poepen niet.’ Laat staan dat ze scheetjes laten. Dat doe je dus al helemaal niet. Ik wilde tenslotte een mooi en normaal meisje zijn zoals ons wordt geleerd. Tegenwoordig ben ik nog steeds niet gecharmeerd van hele scheet-orkesten, en dan met name niet van de lucht ervan (mijn meest ontwikkelde zintuig is reuk), maar weet ik wel beter. Het hoort erbij, is normaal en iedereen doet het. Stiekem of zonder gêne. Laat lekker varen die lucht.
Het kan voorkomen dat een scheetje je ontglipt. In de metro, op straat, in de muisstille wachtkamer bij de tandarts of TJA tijdens de yogales. Toen ik op wereldreis was en de mogelijkheid had om naar een yogales te gaan in een klein dorpje in Vietnam liet ik – tijdens die les – maar liefst 3 keer een scheet. Schaamrood op m’n wangen, maar geen hond die opkeek of lachte. Het was ook tijdens die reis dat ik me eindelijk durfde over te geven aan het idee dat scheten laten als vrouw oké is. Het mag, het moet, houd het als-je-blieft niet in. En dat deed ik. Tot grote vreugde van mijn partner die na 4 jaar samenzijn ineens weer iets nieuws van mij ontdekte.
Op het moment van schrijven ben ik halverwege mijn zwangerschap en is het blijkbaar toegestaan om scheten te laten. Het mag nu, want je bent nou eenmaal zwanger. Maar waarom moet je een excuus hebben of moet het door een ander toegestaan worden om scheten te laten? Ik vind het bizar. Net zoals veel dingen die taboe zijn in onze maatschappij. Het meeste normale en gebruikelijke dat wij als mensen doen op de wereld moet achter gesloten deuren plaatsvinden.
Ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat het de normaalste zaak van de wereld is, merk ik ook om mij heen en bij mezelf dat ik het niet altijd gemakkelijk vind. Neem nu als voorbeeld wanneer ik een yogales geef. Dan probeer ik toch wel het scheten te verbergen of nog even in te houden tot de stilte voorbij is. Waarschijnlijk omdat ik zelf in lachen uitbarst als die heel hard zou klinken door de zaal. En dat zegt al genoeg. Het lachen, het willen verbergen, het schamen. Dat ik mezelf er nog niet volledig in heb geaccepteerd. Terwijl ik dat van anderen wel allang heb gedaan. Ik heb geen mening of oordeel als ik een scheet hoor tijdens de yogalessen die ik geef. En trust me, die hoor ik regelmatig. Waarom dan die blokkade bij mezelf? Zou het een scheten zijn die de weg naar buiten niet weet?
Ik hoop dat dit je wat lucht geeft (leuke woordspeling)
Wat is jouw ervaring hiermee? Deel het zoveel mogelijk in de reacties. Hoe meer verhalen er naar buiten komen, hoe minder taboe er op rust.
– Be so completely yourself that everyone else feels safe to be themselves too –
J. Krishnamurti
Liefs,
Chantalle
Omchanti yoga
www.omchantiyoga.nl
