Een dialoog met een borrelplank

Kijk, de titel doet vermoeden dat het een humoristisch stuk is en natuurlijk…
Ik kan er om lachen, het weglachen, er een grapje van maken, maar het is voor mij ook bloedserieus. Laat ik bij het begin beginnen en een lang verhaal in één zin met je delen: “Ik heb een eetstoornis gehad als tiener.” Dan ken je de basis van dit blogartikel. 

BMI is onzin

Daarnaast ben ik, als je mij langs de westerse meetlat zou leggen die BMI heet, ietwat te zwaar. De reden waarom ik BMI bijna sarcastisch aan je voorstel is omdat ik er niet in geloof. Bedacht door Adolphe Quetelet die eigenhandig voor de gehele wereldbevolking bepaal(t)de hoeveel je moet wegen om “gezond” te zijn.

Ieder lichaam is anders, dus naast dat je te maken hebt met lengte en gewicht, heb je ook te maken met andere factoren (zoals vetpercentage en bouw) en daarom denk ik dat het achterhaald is, zonder dat ik dit als excuus gebruik.

Calorietekort?

Enfin… 

Een ietwat onsamenhangende introductie, gevolgd door een BOLD uitspraak: Ik zou mezelf nooit laten begeleiden om af te vallen door iemand die niet zelf te kampen heeft gehad (of samen werkt met ervaringsdeskundigen) met extra gewicht en/of een eetstoornis. Simpelweg omdat de kennis dan theoretisch is en je jezelf niet in kunt leven in iemand die kampt met (restjes) eerstoornis en/of iemand die wilt afvallen.

Een calorietekort creëren, meer bewegen, sporten, geen tussendoortjes, intermitted fasting.. MAAR WAT MET DE STEMMEN IN JE HOOFD? 

Wat met het gevecht dat je bijna dagelijks hebt met voeding? 

Wat met je gedachten die van A naar Z kunnen rennen terwijl jij erachteraan rent?

Borrelplank met een biertje

Het is gemakkelijk praten wanneer je zelf nooit in iemands schoenen hebt gelopen, echter ligt het vaak wat gecompliceerder. Ik zal je een voorbeeld geven. Stel jezelf eens voor dat ik op een fijne avond, buiten regent het, op de bank zit in onze woonkamer. Alex stelt spontaan voor een film te kijken samen en roept, “Zullen we een borrelplank doen met een biertje?” 

Lekker toch? 

Ja, behalve dat mijn gedachtes met mij op de loop gaan. 

Wat heb je vandaag allemaal al gegeten?
Kan deze borrelplank wel?

Wat zullen we er dan op leggen?
Hoeveel calorieën is dat?

Ik kan ook morgen weer opnieuw beginnen en vanavond “los gaan”

En terwijl de borrelplank inmiddels op tafel staat heb ik een constant dialoog met deze plank:

Rustig eten.
Niet die worst, die is te vet.

Ik wil eigenlijk twee bitterballen.

Kaas is ook best vet.

Maar alleen komkommer word ik ook niet blij van.

Ik mag toch ook genieten.

Morgen pak ik het weer op.

Ik heb vandaag ook al gewandeld, dus genoeg verbrand. 

Misschien toch alleen komkommer.

Voel me de laatste dagen al zo dik.

Zal ik een olijf nemen?

Ont-leren van wat je geleerd hebt

Je leest: Een dialoog met een borrelplank en dit is soms dagelijks (bij vlagen) bij alles wat ik eet wat in mijn hokje “slecht” staat. Iemand die dit niet (her)kent heeft totaal geen weet wat er in je hoofd afspeelt en zal advies geven in de vorm van “ga calorieën tellen” tot “ga meer bewegen.” 

Het is niet zo simpel als dat het geschetst wordt.

Of ik dit nog dagelijks heb wat ik hierboven beschrijf?
NEEN.

Maar het is ook niet weg. Wat mij heeft geholpen is het volgende: Accepteren van wat er is. ONT-LEREN dat je denkt in goed versus slecht en dat je niet direct 3 kilo aankomt van een borrelplank. Intuitief eten en voelen waarom je die zak chips, of dat stuk kaas, nodig hebt.

En terwijl je weet waarom je dit wilt eten (dat hoeft niet altijd een diepliggende reden te hebben) er van leren te genieten. Schuldvrij.

Voor mensen die zichzelf straffen wanneer ze “slecht” eten is het niet langer denken in goed en slecht een goede eerste stap en bewustwording (bijna tot het einde van een blogartikel gekomen zonder een jeukwoord, BIJNA…) over waarom je eet/denkt zoals je dat doet een tweede stap. 

Calorieën tellen is voor mij HEL want dan ben ik nog meer met voeding bezig gedurende de dag (wat ik niet wil) en door die frustratie kan ik in een eetbui “schieten”. Althans die mogelijkheid is er. Ik heb de juiste hulp gehad, goddank, waardoor ik nu een zekere mate van balans ervaar (tweede jeukwoord), maar als ik online kijk naar de adviezen die er worden gegeven aan mensen die willen afvallen, schieten mijn haren in de lucht.

Het is namelijk niet altijd zo simpel.

Er kan zomaar een dialoog met een borrelplank gaande zijn.