De antennes van het zwartwit ‘teeveetje’ dat op mijn kamer stond, moesten in een bepaalde hoek staan, wilde ik überhaupt iets van beeld kunnen ontvangen. Met vuilniszak-sluiters (hoe heten die dingen?) hield ik ze in die bewuste hoek.
Ik had trouwens een televisietje met cassettedek erin gebouwd, hoe handig? Maar dat terzijde.
Het was het Paasweekend in 1992.
Locatie: Wembley Stadium (Londen).
Gaat je al iets dagen?
Het Freddie Mercury Tribute Concert of Aids Awareness.
Mijn held.
Nu mocht ik niet met vriendinnen naar Londen van mijn ouders om het live mee te maken (15 jaar toentertijd, dus flauw), daarom maar voor mijn teeveetje.
Tranen gehuild. Axl Rose, Liza Minelli, Seal. Met als hoogtepunt George Michael met ‘Somebody to love’ én Axel Rose (tweede deel) met Bohemian Rhapsody.
Ineens moest ik daar gisteravond aan denken toen ik een beeld zag van een andere heldenband Greenday in Hyde park en de menigte spontaan en uit het hoofd Bohemian Rhapsody zong. Woorden gegrift in het geheugen van velen.
Freddie heeft zelf nooit veel losgelaten over het nummer. Queens toenmalige platenlabel EMI wilde het nummer niet eens uitbrengen in eerste instantie. Te lang, te vreemd en teveel opera!
Radio-DJ Kenny Everett was de enige die het aandurfde en was de eerste die ‘Bohemian Rhapsody’ op de radio liet horen.
De rest is je wel bekend.
Dat is het dus, hè?
Wanneer jij gelooft in iets, écht gelooft, dan heb je maar één kans nodig.
Eén deur. En ja, er zullen deuren dichtgeslagen worden…
Maar van de twintig die er voor je neus worden dichtgeslagen gaat de 21e misschien wel open.
Kijk maar naar Freddie.
