Sorry, maar mag ik even je aandacht?
In het boek ‘Playing Big’ voor vrouwen – vind je stem, je boodschap, je missie, las ik dat onderzocht is dat vrouwen veel meer dan mannen ‘sorry’ zeggen.
‘Nèh’, dacht ik toen nog. ‘Dat zal toch niet?’
Tja, toen ging ik erop letten. Sorry komt trouwens in vele gedaanten terug. ‘Ik wil niet heel lastig zijn hoor, maar…’ valt bijvoorbeeld ook in dezelfde categorie.
Tandenknarsend hoorde ik het aan.
‘Sorry, maar mag ik even…?’
‘Ik wil niet heel lastig zijn hoor, maar…’
‘Het komt EIGENLIJK niet uit, maar…’
‘Eigenlijk zou ik het liefst, maar het is niet heel erg hoor!’
‘Als het niet heel erg is,…’
‘Sorry, maar mag ik misschien wat zeggen?’
‘Misschien is het wel heel stom hoor, maar…’
‘Is het heel erg als…?’
Maar vooral dus de ‘sorry’ die we achter of tussenin allerlei zinnen plakken. Sorry op zichzelf is niet verkeerd. Als het welgemeend is en past bij de situatie, dan kan het een positief effect hebben. Hier gaat het om de sorry’s die echt niet nodig zijn. Die soms zelfs een beetje eigenwaarde-ondermijnend kunnen zijn.
Zelfs vrouwen ‘aan de top’ (je snapt hoe ik het bedoel hé) die daar heus niet zomaar zijn gekomen, kunnen ongemerkt en onbedoeld nog last hebben van het brave-en gehoorzame-meisjes-syndroom.
En dan tot slot, het gebeurde gisteren echt. Aaron, mijn vriend schakelt zijn auto uit en een vrouwenstem begint te praten. En weet je wat je zegt?
‘Neem me niet kwalijk, maar vergeet niet je telefoon.’
