Het lijkt een hype, het inzetten van een plantmedicijn tijdens een ceremonie. Hoe mooi ik het ook vind (heb er zelf een aantal reizen mee gemaakt) ergens voelde het niet goed voor mij. Ik kon het niet plaatsen en het heeft even geduurd voordat ik er woorden aan kon geven.
Ik denk dat de nonchalance waarmee er ceremonies georganiseerd worden mij ergens raakt. Natuurlijk zit hier bij mij een stuk (na een truffel ceremonie waarbij ik iets te veel truffel aangereikt kreeg) en ik zal dan ook alles wat ik schrijf vanuit mezelf schrijven. Voel je vooral niet aangesproken. Of wel, dat mag ook.
Ik denk dat het begeleiden van ceremonies, vooral met plantmedicijn, een levenstaak is voor mensen die hiervoor zijn opgeleid. Wanneer je kijkt naar de werelddelen waar de plantmedicijnen groeien die we inzetten, wordt de wijsheid van de plant (ook in Indonesië waar mijn wortels liggen) van generatie op generatie doorgegeven.
De plant is daar niet alleen het medicijn, maar ook de kracht uit de voorouders van de begeleider van de ceremonie(s). Dit betekent jarenlang leren/ervaren/zien/voelen en opgeleid worden en dat mis ik in wat ik ervaar om mezelf heen, maar ook in de diverse online berichten die ik lees. Het is geen heilige kennis meer die van generatie op generatie door wordt gegeven, het lijkt een hype.
Daarbij voel ik heel sterk dat het niet voor niets is dat deze plantmedicijnen op bepaalde plekken in de wereld groeien. Ik denk dat het daar thuis hoort en dat het niet de bedoeling is dat het geïmporteerd wordt naar delen van de wereld waar men niet is opgegroeid met dit medicijn.
Voor mij hoort plantmedicijn dus thuis op zijn/haar eigen plek in de wereld bij de mensen (stammen) die van hun voorouders deze inheemse wijsheid, eeuwenoude ervaring en kennis meekrijgen. Een soort grootmoeders wijsheid, zoals wij die kennen.
Ik kreeg van mijn oma bijvoorbeeld aangereikt hoe ik lichaamsolie kon maken, met haar recepten, en mijn dochter smeert daar nu ook mee én krijgt van mij weer geleerd hoe ik deze olie heb leren maken. De kennis die ze krijgt is dus generaties sterk en die lijn blijft stromen, want ik hoop ooit dat haar kinderen dit ook weer leren.
Ik denk dat op de plek waar wij wonen (zoals ik in Zeeland woon) precies datgene groeit wat wij nodig hebben, onze eigen inheemse medicinale planten. Ze groeien in je achtertuin, in de duinen (hier in Zeeland) en in jouw omgeving. Daarbij, wat dacht je van de zee waar we zo dichtbij wonen? Ook dat is niet voor niets (klik hier om te lezen waarom de zee zo helend is), want vrouwe zee is ontzettend helend.
Wanneer we dus plantmedicijnen halen uit andere werelddelen (ik vraag mezelf ook af onder welke omstandigheden dit gebeurt, kijk eens naar de avocado, maar daar ben ik nog over aan het lezen) missen we de ervaring, wijsheid en eeuwenlange kennis die gepaard gaat met dat medicijn. In onze omgeving groeit niet voor niets dat wat er groeit. Ik denk dat het gebruiken van eigen inheemse medicinale kruiden uit jouw omgeving resoneert met jezelf, simpelweg omdat je er woont.
Voor mij zit de kracht van de plant dus niet alleen in de plant zelf, maar óók in de herkomst én in de wijsheid van de generaties voor ons die al eeuwenlang wordt doorgegeven. Ik vraag mezelf dus hardop af… Zijn we onze eigen kennis kwijt? Wat groeit er in mijn omgeving en hoe kan ik dat meer inzetten als plantmedicijn?
Een interessante zoektocht waar ik natuurlijk over blijf schrijven.
Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet?
