Ik heb mijn kinderen nooit getroost. Althans. Laat het me uitleggen. Wanneer kinderen huilen, voelen we vaak de noodzaak om ze te troosten vanuit de intentie dat ze stoppen met huilen. Stil zijn.
We geven baby’s een fles en fluisteren opbeurende woordjes tegen peuters die verdrietig zijn. Zoals ik het zie, leren we op deze manier kleine mensen vooral dat ze niet mogen huilen.
Als ik huil wil ik niet getroost worden, althans niet met de intentie dat ik stop met huilen. Ik wil dus geen arm om me heen, of troostende (van die “het is niet zo erg als dat het lijkt”) woorden. Laat me huilen. Ik wil voelen wat er naar boven komt en wanneer je me met gaat troosten, slik ik een deel in van wat ik voel.
Tranen horen bij ons, net als lachen.
Huilen creëert ruimte en licht.
Huilen lucht op.
Ik zou willen dat we anders naar huilen gaan kijken. Dat we huilen zien voor wat het is. Een uiting van hetgeen we voelen met tranen als gevolg.
Huilen is net als lachen, maar terwijl het één maatschappelijk geaccepteerd is, voelt het ander nog naakt en kwetsbaar.
Ik heb mezelf aangeleerd dat als mensen gaan huilen waar ik bij ben, ik niets doe. Geen knuffel, geen “o neee, kom hier” of andere troostende woorden die de tranen direct terug de ogen in laten schieten.
Huilen is fijn. Het lucht op en zorgt dat er ruimte ontstaat en we geen enorme bergen aan onverwerkte (terugkerende) emoties herbergen in ons lijf. Dus huil wanneer je dat voelt en laat de ander ook lekker huilen.
