We leven in een maatschappij waarbij je keihard langs de meetlat van het gemiddelde wordt gelegd en op basis daarvan veroordeeld.
We veroordelen op basis van een plaatje dat geschetst wordt door een groep zelfbenoemde tekenaars die amper kunnen tekenen.
Die door een troebel raam ergens naar binnen kijken en van de schimmen die ze zien een schets maken die leidend is voor de maatschappij.
Lijdend.
We zijn zo vrij als het gemiddelde dat gehanteerd wordt, óf zo vrij als dat we onszelf vrij breken.
Losbreken uit ‘de plaatjes geloven’ die we te zien krijgen.
Het bewust nieuwsgierig blijven naar onszelf, naar anderen, en je eigen gedachtes en waarheden ter discussie kunnen blijven stellen.
Dat is volgens mij het ware vrij breken.
Omdat je wereld hierdoor verandert.
Omdat hoe jij naar de ander kijkt hierdoor verandert.
Omdat we vanuit die positie helder kunnen horen, helder kunnen zien en niet langer hoeven te schreeuwen of jezelf te laten leiden door de schets van een ander, simpelweg omdat we het potlood zelf hebben opgepakt.
