We worden er inmiddels mee om de oren geslagen. IJsbaden. Iedereen doet het en als je het nog niet hebt gedaan, dan staat het op je bucketlist. Sommigen zeggen dat het slecht is voor je lichaam en anderen noemen het helend. Een “overwinning op jezelf”. Wat het ook is, het is HOT en iedereen wil erin liggen. Ook ik heb er natuurlijk in gelegen en nee, ik heb het nu niet over de koude zee waar ik het jaar rond in zwem, maar zo’n bad gevuld met water en ijsklontjes.
Wim Hof
Laat ik bij het begin beginnen (en van een lang verhaal een minder lang verhaal maken). Het jaar was 2019 en ik zat middenin de overtuiging dat we in beweging moesten blijven, onszelf moesten blijven uitdagen om te groeien (die heb ik inmiddels niet meer). Vanuit die overtuiging boekte ik een Wim Hof workshop in Amsterdam. Eenmaal aangekomen had ik geen zin, althans ik voelde een angst om te gaan en dat maskeerde ik als “geen zin”.
Ademhalen totdat je sterretjes ziet
Ik ging toch. We leerden ademhalingstechnieken waarbij ik sterretjes zag en speldenprikken voelde in mijn vingertoppen en we mediteerden (in een notendop). Aan het einde van de workshop werd het bad gevuld en konden we onszelf omkleden. In bikini (wat al een overwinning was) stond ik aan de rand van het ijsbad met mijn collega ijsbadders. Ik besloot als eerste te gaan.
Drie minuten in ijskoud water.
Dan ben ik er sneller vanaf, zo redeneerde ik.
Ik ging zitten en Nicky, de vrouw die de workshop begeleidde, zat gehurkt naast het bad.
Door het inzetten van de ademhaling en mijn ogen te sluiten, hield ik het tot 3 minuten vol. Drie hele minuten in ijskoud water. Van paniek en een ademhaling die sneller wilde gaan dan dat ik aankon tot stilte, rust en zelfs warmte na een minuut in dat ijskoude water.
Tranen
Na het ijsbad kwam de ontlading en heb ik tijdens de “ter water latingen” van mijn collega’s alleen maar gehuild. Zonder geluid of enige emotie. De tranen bleven komen en ik liet het maar zo.
Het was een middag die me uit mijn (de zo vaak beschreven en inmiddels een allergiewoord van mij) comfortzone trok en iets aanraakte (of losrukte) in mijn lichaam.
De tranen zorgden voor een ontlading die schijnbaar nodig was.
Ben ik daarna vaker gegaan?
Nee.
Voel ik die behoefte?
Nee.
Zwemmen in de zee
Het zwemmen in de zee in de winter, het liefst alleen of met Alex, is voor mij wat het ijsbad was die middag. Ik vond het fijn, er was een ontlading maar er was geen instant gevoel van dat ik het vaker wilde doen. Niet in een bad althans, wel in de zee (lees hier waarom de zee zo helend is voor mij) en dat is volgens mij hetzelfde.
Ik zeg dus HOT, maar doe het omdat je het voelt, niet omdat het nu een hype is.
Maar dat is eigenlijk bij alles in het leven.
Heb jij weleens in een ijsbad gelegen?
Wat heeft dat voor jou gedaan?
