Het spirituele Disneyland

Vier maanden in (parttime) sabbatical en ik realiseer me hoeveel ik de afgelopen jaren met mezelf bezig ben geweest.

Persoonlijke- en zelfontwikkeling. *naast m’n gezin, bedrijf en sociale leven*

Doodmoe ben ik ervan.

IJsbaden, ceremonies, kaarten, boeken, waarheden, trajecten, processen, retraites en tools.

Ik ben er klaar mee.

Ik werd er egoïstisch van.

Het spirituele Disneyland, het constant met jezelf bezig zijn, de one-woman/man/they -shows, denkend dat je anderen vooruit moet helpen. Of beter: Moet maken.

Not for me! Anymore.

De beste beslissing die ik kon nemen was het doen van vrijwilligerswerk.

De ezels. 

“Mijn” ezels.

Zij malen er niet om in welk “proces” ik zit.

THEY COULD CARE LESS

Zij willen eten.

Zij willen een schone stal zonder poep.

Zij willen knuffelen en geborsteld worden.

Zij zijn samen, 8 stuks, een kudde.

Een community, een maatschappij.

Ze eten samen.

Ze leven samen.

Ze denken (in) samen.

De eén is een volger, de ander brutaal.

De een gooit je kruiwagen met poep omver, terwijl de ander niet eens bij je in de buurt komt.

Ze zijn wie ze zijn en accepteren dat van elkaar.

Ze maken mij nederig.

Geaard.

Ze laten mij zien dat alles al in mij zit en dat de zoektocht niet meer is dan een vlucht.

Dat het leven een speeltuin is waar we allemaal in spelen.

Ze maken dat ik “the bigger picture” ben gaan zien.

Ze maken dat ik mijn zware rugzak af heb gedaan en écht ben gaan leven.

Met alle mooie mensen om mij heen.

En de ezels.
En de bus.

Samen.