Angst is, sinds ik een klein meisje was, altijd aan mijn zijde geweest. Als kind ontwikkelde ik een angststoornis waar ik jarenlang last van heb gehad. Verlatingsangst, ook wel ‘seperatieangst’ genoemd, was de grootste. Altijd bang om mensen te verliezen. Vooral mijn moeder. Dat was heel beklemmend. Als mijn moeder niet thuis was als ik uit school kwam, kreeg ik soms een paniekaanval. Angst greep me naar mijn keel en soms vond ik mezelf kruipend op de grond terug. Helemaal verlamd en in beslag genomen door angst.
Om mijn angst onder controle te krijgen, ontwikkelde ik een beschermingsmechanisme. Nog een stoornis, namelijk een obsessief compulsieve stoornis. In mij stond een deel op en dat nam het regelmatig over om me toch een gevoel van veiligheid te geven. Ze noemen dat in de coaching bij angst: Veiligheidsgedrag. Het tracht je een gevoel van veiligheid en controle te geven. Hoe meer je het nodig hebt, hoe obsessiever het gedrag vaak is. Jezelf afsluiten, is zo’n mechanisme.
Ik noem die kant nu nog steeds mijn innerlijke controleur. Tijdens mijn twintiger jaren, stond ik bekend, binnen een vriendinnengroep, als koelkast. Dat was mijn bijnaam. Niet omdat ik niet liefdevol en aardig was, zeker niet, maar omdat ik niet toegankelijk was.
Een masker droeg en mensen niet toeliet. Ik leek alles onder controle te hebben. Ik hielp anderen, maar vroeg niemand hulp, behalve aan mijn zusje die mij als geen ander begrijpt.
Ik denk dat dit masker nog steeds een beetje tussen mij en andere mensen staat. Niet altijd en in mindere mate, maar voluit leven vanuit mijn hart?
Dat is iets wat ik nog steeds aan het leren ben.
Toen ik (jong) moeder werd, nam ik het besluit dat ik de tijd, energie een aandacht die naar mijn moeder ging vanuit angst moest ‘loslaten’ wilde ik de moeder zijn die ik wilde zijn. Angst is namelijk een allesverslindende energie. Het kan je soms zo in beslag nemen, dat er soms maar weinig ruimte is voor iets anders.
Gelukkig heb ik in de loop der jaren, veel gedaan om met mijn angst samen te gaan werken. In plaats van ermee te vechten of het mij helemaal over te laten nemen, dans ik er nu mee. Zo zou je het kunnen zeggen.
Ik eer mijn angst.
Ik erken mijn angst.
Ik luister naar mijn angst.
Maar ook vertrouwen. Ze mogen er allebei zijn. Ik heb geleerd dat mijn intuïtie, mijn gevoel, óók heel sterk is en dat ik daar meer naar mag luisteren.
Ook heeft het leren vertrouwen in wat ik het universum noem, mij heel erg geholpen en dat doet het nog steeds. Het universum is voor mij een verzamelwoord, waar ook mijn intuïtie als een soort innerlijke leiding onder valt.
Was deze weg makkelijk? NEE.
Is mijn angst dan nu helemaal weg?
Nee, dat zeker niet.
Heb ik dan nu nog weleens last van seperatieangst?
Jazeker. Vooral als ik of een van de mensen waar ik van hou op vakantie gaan, dan kan zomaar de paniek toeslaan.
In dat geval luister ik naar mijn angst (met behulp van Voice Dialogue, een methode die ik veel gebruik in mijn praktijk en in onze online academy). Ik geef het de ruimte. In mijn lichaam voel ik het. Ik geef het de aandacht en vraag: ‘Waar wil je voor zorgen?’ Ik kijk naar het goede ervan, naar de functie. Want angst wil leven. Angst wil dat jij leeft. Angst wil dat jij je tijd en energie GOED besteedt. Goed is in dit geval conform jouw waarden, wat voor jou belangrijk is. Verspil geen tijd. Stel je open, heb lief. Koester. Dat is wat angst wil.
Natuurlijk wil angst soms het liefst dat we binnen blijven en nergens meer heen gaan. Lekker veilig.
Daarom is het belangrijk dat je angst niet gaat overwinnen of weg gaat duwen. Geef ook de ruimte aan vertrouwen. Aan je gevoel. Zet ze als het ware naast elkaar. Dat maakt ook de schoonheid van het leven. Net zoals je intens kunt genieten van de eerste prille zonnestralen of de laatste hete zonnestralen van de zomer. Omdat je weet dat het kwetsbaar is. Niet vanzelfsprekend.
Dat wil angst ook leren: Neem het leven niet vanzelfsprekend. Stop met voornamelijk uit je hoofd leven, stop met jagen achter allerlei dingen in de toekomst. Dat mag ook, maar dat mag niet de hoofdrol spelen.
Er zijn zoveel spreuken waarop staat dat de kleine dingen in het leven ertoe doen. Maar ze zijn helemaal niet klein. Als Aaron een weekendje weg gaat, ga ik ook en weekendje weg (met mijn dochter). Toch voel ik dan nog de angst voor verlies naar Aaron. En dat is oké.
Ik voel dan het geluk van de kleine dingen die ik samen met hem deel en doe. Samen een visje eten op de markt bijvoorbeeld. Door dat soort momenten, doordat angst er even is, voel ik ook dankbaarheid en stelt het me in staat om mezelf vragen te stellen. Daarbij helpt angst ook.
Op dat soort momenten, als je voelt wie en wat echt belangrijk zijn, kun je kijken of je misschien te weinig tijd en aandacht aan ze besteedt. En vooral: Maak het concreet wat je daarin wilt veranderen. Doe dat door echt heel specifiek te zijn. Dan heeft angst, naast bescherming, zoveel meer nut.
Weet je? Als je meer BEWUST naar angst gaat luisteren, als je het erkent, dan leer je dat het er echt niet zomaar is om jou het leven te vergallen. Maar wegduwen gaat niet. Dan komt het net zo hard- en soms harder terug.
Ik denk ook dat het erom gaat dat je niet moet willen dat het helemaal weggaat. Dan wordt je wellicht onverschillig.
Mijn dochter gaat deze maand op vakantie en dan voel ik het weer sterk. Je kunt niet altijd (de voor jou) negatieve emoties weggummen. Het hoeft ook niet altijd leuk en harmonieus te zijn. Innerlijke conflicten leiden soms tot heel mooie dingen. Zet ze om. In liefde, in creativiteit, in dit soort artikelen.
Van het leven houden, überhaupt leven, betekent ervaren. Ze zeggen vaak: Je moet het accepteren. Accepteren betekent gewoon het verzet opgeven. Als ik angst voel dan laat ik het gewoon met me meelopen. Ik bedank het zelfs. Het mag er zijn. Dan wordt het vaak al milder.
Ik weet dat er veel mensen zijn die angst ervaren. Weet ook dat als je doodsangst of seperatieangst hebt, dat er aan de ander kant een heel groot verlangen is om te leven. Je neemt het leven dus niet als vanzelfsprekend. Vaak heb je daardoor ook makkelijker een meer dankbare houding.
Angst wil altijd ergens voor zorgen. Het wil dat je luistert. Doe je dat niet, dan zie je vaak dat het zomaar een paniekaanval kan worden. Dan kun je er simpelweg niet meer onderuit. Het zorgt op zijn of haar (klinkt gek, I know) manier voor iets. Vraag maar eens aan jezelf: Waar zorgt jouw angst voor? Waar wil het je bij helpen?
