Ik lees- en hoor veel van hetzelfde momenteel.
Methodes, woorden en begrippen die vernieuwend lijken (en voelen), maar het niet zijn. “Er heerst een normaal waarbij men zich al snel tegendraads voelt, omdat het afwijkt van de maatschappelijke norm, maar uiteindelijk doen we allemaal toch weer hetzelfde.”
Aldus Mignon Nusteling.
We lijken zo bezig met het implementeren van de standaard dat het bijna lijkt of we vergeten zijn om autonoom te leven.
Of is het wel autonoom en is deze standaard simpelweg helpend voor een grote groep mensen, die nu gelijktijdig dezelfde taal (leren) spreekt?
Voor mij zijn woorden de minst betrouwbare verspreiders van de waarheid, zowel die van jou als die van mij, en dat betekent dat we verder mogen gaan dan dat.
Ik ben schrijver en moet het van mijn woorden hebben, I know, maar mijn woorden komen niet vaak uit gemiddelden.
Ik wil woorden scheppen, zinnen uitvinden en paden maken. Dat kan alleen als ik de taal loslaat die ik ken.
De taal van de standaard. De norm.
Lastig ook hoor. Wat ik probeer is de standaard(woorden) wel te lezen, maar er voorbij te kijken.
Mezelf te bevragen.
Kritische afwegingen te maken en (ook) mijn eigen waarheid tegen het licht te houden.
Lukt niet altijd overigens, dat snap je.
Momenteel ervaar ik veel van het online landschap als één grote brei van hetzelfde, waar veel mensen andere mensen willen helpen vanuit de heersende standaard en ik vraag mezelf weleens af…
Is het veiliger om dezelfde taal te spreken, is deze standaard precies wat een grote groep mensen nú nodig heeft of vinden we het lastig om voorbij onze eigen woorden te kijken en vallen we daarom terug op de standaard?
Ik ben benieuwd hoe jij dit ziet?
