Afvallen. Ik kan er boeken over schrijven (luister hier mijn podcast over mijn buikwandcorrectie). Iets wat ik altijd aan het doen was, of volledig het tegenovergestelde. “Ik wil nog (noem een getal) afvallen. Maandag ga ik beginnen. Vandaag is toch al verpest”. Het sporten hield ik maar even vol. Heb honderden euro’s uitgegeven aan sportabonnementen, terwijl ik wekelijks schitterde door afwezigheid. Ik heb zoveel ‘afvalshakes’ gedronken, die verkopen ze wereldwijd bij een fastfoodketen nog niet in een week. Pillen geslikt, goed voor je lijf overigens, calorieën geteld tot ik scheel zag, gespuugd (lees hier over mijn verleden met boulimia) en mezelf hoedjes gemanifesteerd. “Want als je écht denkt dat je slank bent, dan word je het vanzelf”. Mijn droom als ex-couch potato, want dan hoefde ik niets te doen. Natuurlijk.
Maar… “Hoe doe je het nu dan? Richt je jezelf op afvallen? Is dit weer een fase? Val je straks weer terug?” Vragen die ik vaker gesteld krijg met een onderliggende boodschap. “Wie zegt dat het je nu wel lukt?” Weet je wat het is? Ik probeer het niet meer, ik doe het. Ik ben het waard. Mijn enige doel dat ik nu heb is dat ik heel goed voor mezelf wil zorgen. Dat ik mezelf gun te eten zoals ik nu eet. Dat ik mezelf gun te sporten zoals ik nu sport. Dat ik zoveel respect heb voor wat mijn lichaam heeft moeten ondergaan na de operatie, dat ik elke dag weer goed voor haar wil zorgen. Haar geen troep wil voeden of zwakker/ zieker wil maken. Vanuit liefde. Dus ja, ik ben aan het afvallen, maar niet zoals ik het altijd deed. Ik gun mezelf nu een slank en gezond lichaam en werk daar hard voor. Vanuit liefde voor mezelf en gigantisch veel liefde voor mijn ware lichaam.
