Charlotte Westerveld is remedial teacher van beroep. Ze heeft een praktijk waarin ze schoolgaande kinderen begeleidt. Ze is zelf ook moeder en deelt haar ervaringen over het werken met kinderen en het moederschap. In dit artikel vertelt ze over het begrip ‘vrijheid’ in een tijd waarin gevolgd worden, presteren en online druk heel ‘normaal’ zijn. Wij zijn benieuwd naar jouw eigen ervaringen en hoe jij kijkt naar dit onderwerp. Let us know bij de reacties onderaan dit artikel of via Instagram, TikTok of Facebook.
Vrijheid vroeger en nu
Het zijn er drie. Drie schatten van kinderen. Pubers, dat dan weer wel. Maar goed; dat is ook maar een fase. De ene keer wens ik ze achter het behang, de andere keer kijk ik bewonderend naar ze met een vleugje weemoed naar mijn eigen pubertijd.
Mijn tijd lijkt in het niets op de tijd waarin mijn kinderen opgroeien. Misschien herken je dat wel. Ik kan natuurlijk een opsomming geven van wat er toentertijd allemaal niet was, zoals de bekende schermpjes maar dat ligt zo voor de hand.
Het gaat mij om iets veel groters, namelijk: vrijheid.
Ondanks de strenge opvoeding die ik kreeg, had ik vrijheid. Hebben mijn kinderen dat?Hebben hun vrienden dat? Ik betwijfel het.
Even van de online radar verdwijnen komt je duur te staan
Voor mij lag vrijheid in het feit dat ik tegen mijn ouders kon zeggen dat ik bij een vriendinnetje was terwijl ik met een jongen naar de bios ging. Mijn kinderen dienen hun locatie uit te zetten. Niet alleen voor mij maar ook voor hun vrienden als ze even “onder de radar” willen verdwijnen.
Een goede smoes is noodzaak want eenmaal weer online vuren je besties vragen op je af, zoals ”Waar was je?” Het niet binnen no time reageren op een Snap komt je dikwijls duur te staan. Er is een constante druk van buitenaf, reageren, reageren, reageren en dat tot ’s avonds laat.
Is dat vrijheid?
Ik dwaalde door de straten en niemand wist waar ik was
Ik kon mij verliezen in de boekhandel en uren turen naar veel te mooie etalages. Mijn huiswerk was altijd af tenminste voor mijn ouders. Er was geen Som today, geen Magister of andere app waarop roosters, cijfers, afwezigheid, te laat komen en weet ik veel wat allemaal vermeld werd.
Ik had op vrijdag altijd tot 16.00 uur school, in werkelijkheid zat ik in de kroeg maar dat wisten ze thuis niet.
Kinderen zijn vandaag de dag de hele tijd zichtbaar, transparant en navolgbaar. Ze worden hun eigen data, af te lezen in toets cijfers en grafiekjes.
Het voldoen aan de norm is een must en als dat niet lukt, schakelen we hulptroepen in. Huiswerkinstituten rijzen de pan uit, het ene OPP (ontwikkelingsperspectief) volgt op de andere want de norm moet gehaald worden. We zetten de schouders eronder zonder dat we ons afvragen in hoeverre het kind afhankelijk wordt gemaakt van die hulptroepen. En als het dan niet lukt, stellen we de norm bij.
Knokken om de norm te halen
Het kind heeft gefaald maar dat zeggen we niet hardop. Een aantal kinderen blijven knokken om de norm te halen, een groot deel van hen ontwikkelt faalangst, ongepast gedrag en raakt ongemotiveerd.
Het aanpassen van de norm lijkt de oplossing en zo raakt het kind gewend aan het feit dat ‘content’ op hen wordt aangepast en continu aan hun welbevinden wordt voldaan. Totdat ze groot worden. MBO, HBO, arbeidsmarkt…de bubbel spat uit elkaar en het kind moet zich nu ineens maar redden. Heeft het genoeg ruggengraat? Staat het stevig genoeg op eigen benen om het echte leven aan te kunnen? Een leven met harde eisen, sollicitaties en beoordelingsgesprekken.
Geef mijn kinderen de vrijheid maar die ik genoten heb. Laat ze maar op hun bek gaan. Laat ze maar ervaren hoe het is te moeten knokken voor een doel. Laat ze maar ruggengraat ontwikkelen.
Daar gaat de schoolapp in de prullenbak van mijn telefoon. Een blik op de klok zegt me dat ze zo thuis komen. Ben benieuwd naar wat ze mij allemaal te vertellen hebben.
