I have a plan, next to the dream.
Toen ik vier jaar was mocht ik alleen naar school lopen met mijn buurmeisjes.
Ik had mijn pad uitgestippeld in mijn hoofd en was voorbereid. Met rugzakje op liep ik achter ze aan.
Na een paar weken school trok ik het niet meer. Teveel kinderen, te moe, te veel indrukken.
Mijn moeder besloot: de middagen ga je niet langer meer naar school. Dus ’s ochtends ging ik naar school en ’s middags rond 13.00 uur stopte ze me in bed.
Rond 16.00 uur was ik dan wakker en kon ik nog even buitenspelen, achter bij de garages.
Story of my life.
Nog steeds.
Ik heb een droom en een plan.
Samen met Alex.
De ochtenden werk ik daar hard aan om ergens rond de middag te voelen… Ik moet mezelf even terugtrekken. Of andersom.
Slapen doe ik dan niet (altijd) maar wel een boek lezen, een wandeling maken, stilte pakken of even niets doen op de bank.
Daarna kan ik weer spelen.
Wat wil ik eigenlijk zeggen met deze post?
Dat het oké is om naar je lichaam te luisteren.
Hoe ver jij gaat bepaal je zelf, maar luister dan wel goed naar wat jouw lichaam nodig heeft. Nu ben ik wel nieuwsgierig, lukt dit jou dagelijks?
Nee, dat lukt me nog niet dagelijks. Daar kan ik nog wat van én over leren. Wel mooi. Want ook als het over ‘productiviteit’ gaat, ben je vanuit je eigen ritme ‘in the end’ een stuk productiever. En tja, wat is dan de definitie van productief he?