IK BEN EENZAAM

Soms ben ik eenzaam. Temidden van een groot gezin, een rijk sociaal leven en alles wat er in mijn leven is. Eenzaamheid knaagt. Het is een leeg onderbuikgevoel dat kleine hapjes neemt uit je lijf. Ik weet waar het vandaan komt. Vroeger, als kind, was ik ook eenzaam. Ik had altijd het gevoel dat ik er niet bij hoorde. Dat ik anders was. Dat ik niet gehoord werd. Dat ik er niet toe deed. 

Daarom ging ik overcompenseren. Ik leerde mezelf aan de wereld te laten zien dat ik niet eenzaam was. Dat de wereld een sociale, goedlachse, spontane vrouw zag, terwijl de eenzaamheid mijn lijf aanviel. Altijd moest ik mezelf aanpassen aan mijn omgeving. Zo voelde ik dat.

Lachen om wat ik niet grappig vond. Niet uitspreken wat ik voelde. Niet uitspreken wat ik zag. Meezingen als ik niet mee wilde zingen en praten wanneer ik niets te zeggen had. 

Geconditioneerd in hoe ik dacht dat het hoorde versus hoe ik het daadwerkelijk voelde en zag. 

De eenzaamheid die ik vandaag de dag voel komt ook hier vandaan.

Deze bodem zit verankerd in mijn zijn.

Anders denken.

Anders voelen.

Met maar weinig mensen die open staan voor hoe ik de wereld zie.

Ze luisteren soms vol ongeloof, niet snappend hoe iemand het zo kan zien.

Ze lachen het weg om niet in de spiegel te hoeven kijken en kunnen niet mee in de verhalen die voor mij geen verhalen zijn, maar werkelijkheid. 

Ik schets het ietwat dramatisch en enigszins kracht bijgezet door het woordgebruik, maar in de basis klopt het wel. Ik zie meer dan wat de meeste mensen zien, voel mezelf vaak geen onderdeel van de schets die er ligt van de maatschappij en dat maakt me bij tijd en wijlen eenzaam.

Waar ik vroeger het weglachte, druk sociaal ging lopen doen om dit gevoel maar niet te hoeven voelen, ga ik er nu mee zitten. “Ah, daar ben je.” Ik herken het. Ik erken het. Ik omarm het en voel mezelf even volledig eenzaam. 

Soms een uurtje, soms tien minuten en soms een hele middag. 

Omdat het gezien wordt, aangeraakt, en besproken, heeft het niet lang meer nodig. Waar het vroeger dagen kon aanhouden is dat nu niet meer. 

Eenzaamheid komt in vele vormen. Het letterijk alleen zijn en het gemis voelen van mensen om jezelf heen, maar ook jezelf eenzaam voelen, terwijl je omringd bent door mensen. Het gevoel is hetzelfde, de omstandigheden anders. 

Het is geen fijn gevoel, die woorden wil ik er niet aan geven. Maar wanneer je de wortel van de eenzaamheid kunt vasthouden en weet hoe de wortel groeit… Zijn we in staat het gevoel te omarmen. Het te zien. En eenmaal gezien wordt het bevredigd en kan het weer gaan.

Ook al heb ik inmiddels een mooie groep mensen om mezelf heen verzameld die met open vizier kunnen kijken. En ook al zien zij het ook weer anders, het mag er zijn. Zonder oordeel. Hoogstens verbazing. 

Gaat het gevoel ooit helemaal weg?
Ik weet het niet. Het gevoel omarmen heeft me tot hier gebracht, zittend in mijn eenzaamheid. Niet oordelend, niet gefrustreerd, boos of oplossend. Gewoonweg zijn.

Net als mijn gevoel, mag dit gevoel er ook zijn dus zal ik het nooit afwijzen.