OPEN MINDED? MY ASS!

Een gepeperde titel, maar ik meen serieus elk woord. Ik moet bijna hardop lachen wanneer ik iemand hoor zeggen dat we zo open minded zijn anno 2022. Open minded? MY ASS. Ik vind (mijn mening hè) dat we de muren en de grenzen van de hokjes waarin we denken zo dik en hoog hebben gemaakt dat er niet meer doorheen te rammen lijkt.

Open minded wanneer het ons uitkomt

Ja, we zijn open minded, maar alleen wanneer het ons uitkomt. Wanneer iemand onze mening deelt (de som van het gemiddelde), maar wanneer iemand aan de andere ‘kant’ van het spectrum staat… Verdwijnt deze open ‘mindedness‘ als sneeuw voor de zon. Voorbeeld? Oké!

Laten we eens teruggaan naar het jaar 2021. November 2021 vind ik wel een mooie datum. Het gesprek van de dag: (ik zeg het even plat) wel of geen prik. Ik ben een voorstander van zelf nadenken, zelf keuzes maken én zelf op de blaren zitten. Maar in deze hele C-periode was geen enkele ruimte meer voor een fatsoenlijk gesprek.

Van geen enkele “kant” hé? Als we dan even in “kanten” spreken (maar hier kom ik later nog op terug). Persoonlijk denk ik dat er boven is komen drijven wat al langer onder de maatschappij lag. Een “vies goedje” dat nu weggespoeld mag worden.

Er is geen ruimte meer om anders te denken

We denken in “kampen” en in zwartwit. We laten onszelf verdelen en wanneer een mening erg afwijkt (dus niet eentje waar we “wel om kunnen lachen”) van hoe wij naar de wereld kijken, dan is er geen ruimte meer. Ik denk dat onze waarheid ontstaat vanuit ons wereldbeeld, vanuit ons verleden en hetgeen we allemaal meegemaakt hebben.

De verhalen die ons zijn verteld, de angsten die we hebben na aanleiding van het leven dat we hebben geleid, maar ook de informatie die we tot ons nemen, denk aan de televisie programma’s die we kijken, de artikelen die we lezen, de opleidingen die we doen, de gesprekken die we hebben en de mensen waar we mee omgaan. Zij kleuren allemaal jouw waarheid in.

Er zit geen waarheid in jouw waarheid

Ons wereldbeeld is suggestief. Er zit geen waarheid in jouw waarheid. Het is gewoonweg jouw kijk op een situatie. Ook al gooi je met wetenschappelijk bewijs, er is altijd ander bewijs te vinden dat ook wetenschappelijk aangetoond kan worden. Dus nogmaals, het is jouw waarheid. Jouw kijk. Niet dé waarheid, want die bestaat naar mijn idee niet. Even een vraag: Als iemand tegen jou zegt dat de aarde plat is, lach je dan? Vind je iemand dan een “complotdenker”?

Als iemand tegen je zegt dat hij of zij een probleem heeft met de vluchtelingenstroom, wat zijn dan jouw gedachten daarbij? Als iemand Thierry Baudet stemt? Wat dan? Als iemand iets vindt dat lijnrecht tegenover staat ten opzichte van hetgeen jij vindt? Hoe ga je daar dan mee om en wat zijn je gedachten erbij?

Als iemand Mark Rutte stemt? Of Thierry Baudet?

Ik zeg niet dat je niets mag vinden hé? Maar ik denk dat we dat stadium reeds gepasseerd zijn (overigens wordt niet altijd jouw mening gevraagd, maar dat is weer een ander blogartikel).

Ik denk dat we willen overtuigen. Overtuigen dat onze waarheid dé waarheid is. Dat de kijk die wij denken te hebben dé manier is om naar de wereld te kijken. En als iemand daar lijnrecht tegenover staat, zijn we niet langer in staat tot het aangaan van een goed gesprek.

We maken het liever belachelijk, we lachen erom, we geven het zelfs een naam (denk aan de “schapen en de wappies” van de afgelopen jaren), zodat we die ander, om hetgeen wat hij of zij denkt, in dat hokje (dat tegenwoordig meer op een kerker lijkt) kunnen stoppen. 

Ik schrijf dit blogartikel niet voor niets, want ik denk dat het anders kan.

 

De kracht van het gesprek

We zijn de kracht van het gesprek gaandeweg kwijt geraakt. De kracht van het hebben van een discussie, waarbij we ons wereldbeeld kunnen delen met de ander zonder dat we de ander willen overtuigen. Waarbij we kunnen luisteren naar de ander zonder in de reden te vallen en direct hetgeen iemand zegt te weerleggen met onze eigen mening. Dát mis ik.

Ik wil niet overtuigd worden. Ik wil geïnformeerd worden. Ik wil openstaan om van jou te leren. Ik wil openstaan voor jou. Niet om je te veranderen, want jij mag zijn wie jij bent, maar om je beter te leren kennen. Te begrijpen waar jij vandaan komt en de taal te leren die jij spreekt.

Ik mis jou

Ik mis dit. Ik mis jou. Ik mis gesprekken bij kaarslicht met een biertje. Ik mis een gepeperde discussie waarbij we elkaar daarna een hand kunt geven. Wanneer we starten met “the men in the mirror” kunnen we dit tij gaan keren. Ga eens in gesprek met iemand die anders denkt en bevraag diegene eens. Ga eens met jezelf in gesprek en bevraag jezelf eens.

Niet om hetgeen jij denkt te veranderen, maar om ruimte te maken. Ruimte voor onszelf en tegelijkertijd ook ruimte voor de ander.

Hoe arrogant zou het namelijk zijn als we denken dat we het leven kunnen leiden zonder dat iemand ons ooit tegenspreekt of anders denkt? Dát is juist onze kracht: elkaar ontmoeten in het midden. Daar waar het kleurrijk is en niet zo zwartwit als dat we denken.

Het lijkt me leuk daar in het midden. Zullen we daar afspreken?